Om de Nederlandse deelneemsters aan de Tour de Femmes een hart onder de riem te steken, was hij aanwezig bij de officiële lancering van de Tour in het Rotterdamse stadhuis op 18 april jongstleden. 

Om te beginnen, uw bijnaam: de eeuwige tweede, hoe zat dat?
Ja, ik werd vaak tweede, maar die titel was ik kwijt toen ik de Tour de France uiteindelijk won in 1980. Overigens had ik het jaar daarvoor de Ronde van Spanje gewonnen, dus het was al niet meer van toepassing.

En in werkelijkheid klopte die wel voor uw concurrent Raymond Poulidor?
Ja, spijtig genoeg voor hem, heeft hij nooit de Tour gewonnen, hoewel hij een fantastische wielrenner was. Ik weet nog wel goed, dat we een keer in een felle strijd verwikkeld waren tijdens een etappe in Nederland - die in Scheveningen eindigde - waarbij ik de gele trui won op de streep. Achteraf bleek het maar een paar tienden van een seconde te schelen, haha.

Hoe kijkt u aan tegen de Tour de Femmes?
Nou, het vrouwenwielrennen was eigenlijk een beetje weggezakt, maar is op hoog niveau teruggekomen. Inmiddels is er een heel breed rennersveld van Nederlandse topwielrensters en dat is best knap.

Hoe is dat tot stand gekomen?
Wat er automatisch gebeurt is dat de rensters zich aan elkaar optrekken. Zodra er iemand op topniveau presteert, wil de rest dat ook en dan krijg je een soort vliegwieleffect.

Had u ooit van de Blankenburgverbinding gehoord?
Eerlijk gezegd hoorde ik er nu voor het eerst van toen Chtistian Prudhomme, de Tourdirecteur, zei dat het peloton er doorheen zou rijden en sterker nog, dat er punten te verdienen zijn voor het bergklassement. Is natuurlijk heel bijzonder dat je van onder het water door kan strijden voor de bolletjestrui. Dus het is toch een berg, nou ja in elk geval een beklimming!